Dziś znowu będzie na różowo, za co odpowiada w dużej mierze rzepa. Niby takie niepozorne warzywo, a można z niego całkiem fajne rzeczy wyczarować. Prawdę powiedziawszy nie wiem skąd inspiracja dla tej sałatki przyszła - na pewno wcześniej niczego takiego nie jadłam, może gdzieś coś przeczytałam. Grunt, że połączenie cienkich płatków rzepy z łososiem i kaparami, okazał się strzałem w dziesiątkę. Danie zagościło na naszym stole już dwukrotnie i na pewno wejdzie do stałego repertuaru sałatkowego.

Sałatka z rzepy i wędzonego łososia z kaparami

(dla 2-4 osób)

Rzepę obrać, umyć, osuszyć i obieraczką lub ostrym nożem pokroić w cienkie plasterki. Łososia pokroić na kawałki. Kapary odsączyć. W słoiczku zamieszać składniki sosu. Płatki rzepy umieścić w misce i skropić 1-2 łyżkami sosu - dokładnie wymieszać (spowoduje to, że rzepa straci swoją ostrość). Następnie rozłożyć rzepę na talerzu lub w płaskim naczyniu. Na wierzch położyć łososia i kapary. Chwilę przed podaniem polać sosem, posypać pietruszką oraz doprawić świeżo zmielonym pieprzem. Podawać z bagietką. Smacznego!

I kolejne smakowite smarowidło imprezowe (znów ściągnięte z Kwestii Smaku) - pesto z pieczonych buraczków. Ma piękny kolor, ciekawy smak i nie wymaga wielkiego nakładu pracy. Wersja oryginalna zawiera w sobie orzeszki piniowe, które z powodzeniem można zastąpić prażonymi pestkami słonecznika lub orzechami włoskimi. Na bagietce lub krakersie, w towarzystwie koziego twarożku smakuje doskonale. Wybaczcie skromne zdjęcia, ale w szale przygotowań imprezowych ciężko jeszcze aranżować sesję ;).

(z podanych proporcji wyszły mi 2 średnie słoiczki)

Buraki umyć, osuszyć, każdy zawinąć w folię aluminiową, ułożyć na blasze i piec w piekarniku nagrzanym do 200 stopni, aż do miękkości, przez około 1 godzinę.

Następnie wyjąć buraki z folii i obrać, pokroić na mniejsze kawałki. Zmiksować blenderem razem ze zrumienionymi orzeszkami pinii, serem, czosnkiem i oliwą. Doprawić solą i dużą ilością czarnego pieprzu.

Podawać (w temp. pokojowej!) na krakersach lub pokrojonej bagietce, z kleksem koziego twarożku i świeżo zmielonym pieprzem. Smacznego!

Z reguły, gdy przyjmuję gości w większej grupie, robię różnego rodzaju dipy i pasty, bo są banalnie proste i szybkie w przygotowaniu. Tym razem postanowiłam wypróbować dwa nowe przepisy i oba wyszły znakomicie. Pierwszy, który tu przedstawię to pâté z kurzych wątróbek (oryginalny przepis z Kwestii Smaku) - moim odstępstwem od oryginalnej receptury było użycie do smażenia i zalania pasztecików gęsiego smalcu oraz dodanie do części porcji zielonego pieprzu z zalewy. Polecam to smarowidło szczególnie wielbicielom podrobów i wyrazistych smaków.

Pâté z kurzych wątróbek

(na 3-4 kokilki)

Dzień wcześniej namoczyć umyte, oczyszczone wątróbki w mleku.

Na patelni rozpuścić 2 łyżki masła lub gęsiego smalcu, następnie dodać pokrojoną cebulę, czosnek oraz tymianek. Smażyć przez około 3 - 5 minut na umiarkowanym ogniu mieszając od czasu do czasu. Dodać startą gruszkę i podsmażać wszystko jeszcze przez około 3 minuty.

Podsmażone składniki zdjąć z patelni, na ich miejsce włożyć wątróbki. Zwiększyć trochę ogień i smażyć wątróbki przez ok. 3 minuty, z zewnątrz mają być obsmażone, w środku pozostać jeszcze delikatne. Wymieszać z pozostałymi składnikami, wlać whisky i zagotować. Gotować przez około 1 minutę, na koniec doprawić solą oraz pieprzem, odstawić z ognia.

Przełożyć do pojemnika blendera, dodać resztę masła i zmiksować na mus. Masę przetrzeć z powrotem do garnka bezpośrednio przez sito. W tym momencie należy do masy dodać odsączony pieprz - jeśli go używamy. Następnie rozlać do małych miseczek lub kokilek (zostawić 0,5 cm na wierzchnią warstwę masła) i wstawić do lodówki do stężenia (na kilka godzin lub najlepiej na całą noc). Wg oryginalnego przepisu pâté polać roztopionym masłem przed podaniem - ja polałam je od razu gęsim smalcem, który nie zastyga w lodówce tak mocno jak masło. Podawać ze świeżą bagietką i domowym ogórkiem kiszonym. Smacznego!

Naszła mnie ostatnio chętka na jedną z moich ukochanych zup dzieciństwa, czyli krupnik. Jest to potrawa zdecydowanie na jesienne lub zimowe dni, gdyż gęsta, z mięsem, ziemniakami i kaszą niesamowicie dobrze syci. Jeden talerz tej zupy i największy głód minie...

Przygotowałam ją z kaszą jaglaną, ale właściwie bardziej tradycyjne byłoby użycie kaszy perłowej lub pęczaku. Jako wkładki mięsnej użyłam żeberek i kawałka boczku - można zastąpić je np kurczakiem lub zrobić wersję bezmięsną.

Tradycyjny krupnik

(4 porcje)

Żeberka umyć, osuszyć, pokroić na mniejsze kawałki. Boczek oraz cebulę pokroić w kostkę. Włoszczyznę i ziemniaki umyć i obrać. Ziemniaki i 1 marchewkę pokroić w kostkę. 

W garnku rozgrzać oliwę, dodać boczek i cebulę, smażyć, aż cebula się zeszkli a boczek zacznie rumienić. Dodać żeberka, włoszczyznę i wodę oraz ziele angielskie, liście laurowe, sól i pieprz. Zagotować, następnie gotować na wolnym ogniu, pod przykryciem ok 45 minut. Wyjąć włoszczyznę, można też w tym momencie wyjąć żeberka, odseparować mięso od tłuszczu i kości - mięso wrzucamy z powrotem do garnka. Następnie dodać pokrojone ziemniaki i kaszę. Gotować ok 20 minut, mieszając co jakiś czas, żeby zupa nie przywarła. Podawać z posiekaną natką pietruszki. Smacznego!

W ostatnią sobotę znów mnie zawiało na kulinarną imprezę. Tym razem na Solec, gdzie w klubie 1500 m2 do wynajęcia odbywały się targi kulinarne Warszawski Smak. To już ponoć trzecia edycja tej imprezy - na wcześniejszych nie byłam, tym bardziej się cieszę, że tym razem się udało.

Na początek musieliśmy przezwyciężyć problemy z parkowaniem, gdyż na miejsce przybyło wielu amatorów warszawskich smaków, ale na szczęście dzień był ładny...

Już przed wejściem do budynku na nieostrożnych głodomorów czekał  food truck Meat Me, który kusił burgerami i kanapkami, dzielnie jednak ich wyminęliśmy i ruszyliśmy na podwórko, gdzie kłębił się już niemały tłum. Ponieważ w planach był rodzinny obiad, należało postępować z dużą dozą ostrożności...

A niestety głowę łatwo było stracić. Już w przedsionku wpadłam na stoisko sklepu Prodotti Tipici Siciliani, gdzie roiło się od sycylijskich przysmaków: ciast, makaronów i różnych przetworów. Od razu poczułam słabość do fantastycznych kremów (do degustacji były: migdałowy, pistacjowy i kawowy) i na degustacji się nie skończyło. Potem już było tylko lepiej (albo gorzej, zależy jak patrzeć ;)). Wymienić wszystkich atrakcji nie sposób, powiem tyle, że: skonsumowałam niezłego falafela przygotowanego przez miłą obsługę Mezze, z zachwytem odkryłam, że jest sklep z dziczyzną w Warszawie (Dziki trop się zwie) i nie omieszkałam od razu zakupić kabanosów z dzika, a na koniec wyszłam z torbą podgrzybków i gęsim smalcem z Folwarku Milkowiec.

Wyszłam z nieco odchudzonym portfelem, ale przeszczęśliwa i z kilkoma fajnymi wizytówkami w kieszeni. Jedyny może malutki minus, to że przy tej ogromnej ilości i różnorodności jedzenia, mały był wybór napojów, więc kiedy po pełnym obchodzie poczułam pragnienie, mogłam się udać co najwyżej do - skądinąd miłego - baru sto900. Ale może byłam mało spostrzegawcza...

Wracając do meritum - niewątpliwie takie imprezy są bardzo w stolicy potrzebne. Każdego dnia powstają nowe miejsca, pojawiają się nowe produkty, nowe inicjatywy, ciężko za tym nadążyć - nawet jak się "siedzi w temacie"... Skumulowanie ciekawych, fajnych "adresów" pod jednym dachem to kapitalny pomysł (trochę zresztą też przyświecający Targowi Śniadaniowemu). I wiem, że na pewno postaram się być na kolejnej edycji Warszawskich Smaków.

Dziś znowu będzie ciasto dla alergików, wegan i osób na diecie. Tak się jakoś złożyło... Tym razem przepis znów nie jest specjalnie skomplikowany, ale nieco bardziej pracochłonny niż batoniki bananowo-owsiane, bo trzeba utrzeć sporą ilość jabłek. No ale jak mus, to mus. Przepis oryginalny znalazłam tutaj, ale zależało mi na większej powierzchni skórki (uprażone kulki kaszy dają bardzo fajny, chrupiący efekt), więc upiekłam ciasto w płaskiej blaszce. Niewątpliwie jest to wypiek dla tych, co kochają jabłka i nie boją się kaszy :).

Jaglana szarlotka

(forma 20x27cm)

Piekarnik rozgrzać do 190 st. C. Jabłka umyć, osuszyć, obrać, oczyścić z gniazd nasiennych i zetrzeć na tarce (ścierałam na "dużych oczkach"). Wymieszać jabłka z pozostałymi składnikami. Formę wyłożyć papierem do pieczenia, a następnie napełnić masą jabłczaną. Piec ok 90 min. aż wierzch się zezłoci. Przy nakładaniu ciasta warto pilnować, żeby kawałki suszonych owoców nie były na wierzchu gdyż mogą się przypalić. Po upieczeniu zostawić ciasto do całkowitego wystygnięcia - inaczej może się rozpadać. Smacznego!

To jeden z tych przepisów, w których nagłe olśnienie kulinarne zdziałało cuda. Miał być zwykły makaron z wędzonym łososiem i cukiniowymi wstążkami (mam do nich ostatnio słabość), ale w czasie gotowania przyszło mi do głowy, że fajnie by z łososiem zagrały jakieś prażone pestki. Miałam pod ręką akurat dyniowe, to dorzuciłam. Mówię wam, efekt przerósł moje oczekiwania.

Spaghetti z wędzonym łososiem, cukinią i prażonymi pestkami dyni

(na 2 osoby)

Wstawić wodę na makaron , a gdy zacznie wrzeć, ugotować zgodnie z instrukcją na opakowaniu.

Cukinię umyć, osuszyć, pokroić w plasterki, lub obieraczką do warzyw pokroić w cienkie wstążki. Cebulę posiekać. Łososia pokroić na kawałki.

Na patelni rozgrzać oliwę, następnie zeszklić cebulę. Dodać łososia i cukinię - chwilę smażyć, aż cukinia zmięknie. Doprawić solą (ostrożnie, bo łosoś jest już słony) i pieprzem. W międzyczasie na innej, suchej patelni uprażyć pestki dyni - wysypać w jednej warstwie, postawić na średnim ogniu i czekać, aż się zrumienią (i zaczną strzelać, trochę jak popcorn ;)). Wymieszać ugotowany, odcedzony makaron z cukinią i łososiem, posypać pestkami. Smacznego!

Jesień nieco złagodniała, prezentując ostatnio swoją milszą, złotą twarz. W ostatni weekend pogoda była idealna na grzybobranie, z czego skwapliwie skorzystaliśmy. Konkurencja w lesie była ostra, a ja - przyznaję - buszowałam w poszukiwaniu nie tylko grzybów jadalnych (trochę fotek z poszukiwań znajdziecie niżej). Na szczęście współzbieracze odpalili nieco grzybowej doli i dzięki temu mógł powstać wspaniały, klasyczny sos grzybowy. 

Tak sos pasuje doskonale do mięs, kasz, makaronów, a ja najbardziej lubię wersję najprostszą z gotowanymi ziemniakami...

Klasyczny sos grzybowy

(na 2 osoby)

Grzyby należy oczyścić z igieł i zabrudzeń, pokroić na kawałki. Cebulę posiekać. Na patelni rozpuścić masło, następnie zeszklić cebulę. Dodać grzyby i dusić je ok 10 minut, aż zmiękną. Zmniejszyć ogień, dodać zioła, sól, pieprz i śmietanę - wymieszać dokładnie i dusić jeszcze 2-3 minuty. Podawać z ulubionym dodatkiem. Smacznego!

Tak jest! W tytule nie ma błędu. Jeżeli odpuścimy sobie wszelkie dodatki, które mają nam urozmaicić ciastko - możemy je zrobić tylko z dwóch składników: dojrzałych bananów i płatków owsianych. To genialny przepis (podsunięty przez koleżankę D. - dzięki!) dla leniwców, dla wielbicieli słodyczy szybkich, dla tych, co twierdzą, że nigdy im nie wychodzi pieczenie, dla wegan, dla miłośników zdrowej żywności (uwaga! w płatkach owsianych jest gluten, ale myślę, że można by je zastąpić płatkami ryżowymi), dla tych, co są nadaktywni - biegają, chodzą po górach, jeżdżą na wrotkach - i potrzebują wysokoenergetycznych przekąsek...

W przepisie oryginalnym mowa była o robieniu okrągłych ciasteczek, ale ja poszłam za przykładem koleżanki i upiekłam jedno ciasto w dużej formie, a następnie pokroiłam na batoniki. Kilka okrągłych ciastek zrobiłam przy okazji, ale moim zdaniem batoniki wypadają dużo lepiej, bo dłużej trzymają wilgoć. Bardzo łatwo też dostosować przepis do naszych potrzeb: na każde 2 banany bierzemy szklankę płatków.

Szybkie i banalnie proste ciastka owsiano-bananowe

(forma 20x27cm)

Piekarnik rozgrzać do 180st. C.

Banany pokroić w plasterki, wymieszać w misce z płatkami, a następnie dokładnie rozgnieść, aż powstanie bananowo-owsiana masa. Dodać wybrane dodatki i wymieszać dokładnie.

Formę wyłożyć papierem, nałożyć masę, wyrównać łyżką. Piec ok 35 minut, aż wierzch lekko zbrązowieje (jeżeli zdecydujecie się na pojedyncze ciastka, to należy skrócić czas pieczenia do 15 minut). Po ostudzeniu pokroić w batoniki. Smacznego!

 

Dzisiejsza potrawa to wyraz mojej tęsknoty za latem. Niestety jesień w tym roku zaskoczyła drogowców mnie bezbronną i jakoś nie mogę przyzwyczaić się do myśli, że już jest październik (choć jak widać po ostatniej notce, bardzo się staram). No więc robię sobie krewetki na azjatycką modłę i od razu jest mi lepiej. Szczególnie, że takie krewety z chili i imbirem całkiem nieźle rozgrzewają. Polecam!

Krewetki z cukiniowymi wstążkami i makaronem soba

(na 2 osoby)

Wymieszać w miseczce sos sojowy, ostrygowy, wodę, cukier i sok z limonki - zalać marynatą krewetki. Cukinię umyć, osuszyć i obieraczką do warzyw ciąć wzdłuż, wycinając cienkie wstążki. Wstążki wrzucić na 1 minutę (albo mniej) na wrzącą wodę, a następnie szynko odcedzić i zahartować zimną wodą. Imbir, chili i czosnek drobno posiekać.

Rozgrzać na patelni olej, zeszklić czosnek i imbir. Dodać krewetki (wraz z marynatą) oraz chili, smażyć 2-3 minuty przewracając krewetki w połowie na drugą stronę.

W międzyczasie ugotować makaron soba zgodnie z instrukcją na opakowaniu. Wymieszać makaron z krewetkami i cukinią. Podawać posypane kolendrą. Smacznego!

Buszując po angielskojęzycznej sieci w poszukiwaniu fajnych przepisów na jarmuż (w polskiej powtarzają się cztery na krzyż), wpadłam na trop bardzo ciekawej potrawy.

Colcannon to irlandzka potrawa składająca się z purée ziemniaczanego, siekanego jarmużu i cebuli, plus ewentualnie innych dodatków. W menu irlandzkim niegdyś powszechny i jedzony na co dzień, ale kojarzony bardzo mocno z Halloween (czasami też z dniem Św. Patryka). W ten dzień do colcannonu wkładano pierścionki lub drobne monety, a osoby, które chciały dowiedzieć się, jak będzie wyglądać ich przyszły mąż/żona udawały się na grządkę, gdzie rósł jarmuż i z zawiązanymi oczami musiały wyrwać kapustę. Kształt i kondycję liści przekładano na fizjonomię przyszłego partnera, smak - na to czy związek będzie "słodki czy "gorzki", a stopień zabrudzenia korzenia ziemią mówił o finansowym dobrobycie pary (im więcej ziemi, tym lepiej). Dobrze, że mam ten problem z głowy, bo gdzie tu teraz znaleźć pole jarmużu? ;)

Już lepiej kupić sobie wiązkę liści i przygotować pyszny colcannon. Moją wersję zrobiłam z porem oraz boczkiem. Wypadła genialnie i na pewno nie raz będzie gościła na naszym stole. 

Colcannon

Cál ceannann

(na 2 osoby)

Ziemniaki obrać, pokroić na dogodne kawałki i gotować ok 20 minut, aż będą miękkie w osolonej wodzie. W międzyczasie zagotować wodę i wrzucić do wrzątku umyte liście jarmużu na 1-2 minuty. Jarmuż odcedzić, schłodzić a następnie wyciąć twardy nerw, a resztę liści drobno posiekać. Pora posiekać również drobno.

Rozgrzać patelnię i wrzucić na nią boczek. Smażyć, aż się zrumieni. Dodać posiekany jarmuż i pora - chwilę smażyć na mniejszym ogniu. Doprawić pieprzem.

Odlać wodę z ugotowanych ziemniaków, nieco je rozgnieść. Następnie dodać śmietankę (można też łyżkę masła) i dokładnie rozgnieść ziemniaki na purée. Wymieszać dokładnie purée z boczkiem i jarmużem. Smacznego!