Na świąteczne potrawy nieco już za późno, więc zamiast tego proponuję drobną przekąskę na sylwestra lub imprezę karnawałową. Przekąska zdecydowanie jest dla seromaniaków i ludzi, którzy nie wierzą w kalorie ;). Przepis na te wspaniałe oliwki w cheddarowej skorupce znalazłam na blogu Dinner with Julie i musiałam natychmiast wypróbować. Grupa testowała zareagowała na nie więcej niż entuzjastycznie...

Oliwki nadziewane fetą w cheddarowej skorupce

(z podanych proporcji wychodzi 20 kulek)

W misce wymieszać mąkę, roztopione masło, ser i przyprawy, aż stworzą jednolite ciasto. Każdą oliwkę osuszyć papierowym ręcznikiem, następnie kłaść na placku z ciasta i dokładnie zalepić. Ciasto jest dość sypkie, ale nie należy się tym przejmować. Ulepione kulki wsadzić do lodówki na godzinę lub więcej.

Rozgrzać piekarnik do 180 st. C. i piec oliwki ok 20 minut, aż się lekko zarumienią. Po upieczeniu zostawić do ostygnięcia - oliwki w środku są bardzo gorące, nawet gdy wierzch już nieco przestygł, także nie należy się na nie rzucać od raz po upieczeniu. Smacznego!

A jako, że jutro Wigilia, to - choć przepis mało świąteczny - przy okazji składam Wam, Drodzy Czytelnicy,  życzenia spokojnych, miłych i smakowitych Świąt (jakiekolwiek obchodzicie).

W zeszłą sobotę miałam przyjemność uczestniczyć w spotkaniu zorganizowanym przez Slow Food Warszawa. Wydarzenie odbyło się w Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie i nie był to przypadek, gdyż właśnie w Wilanowie w ramach w ramach projektu Monumenta Poloniae Culinaria wydawane są historyczne dzieła polskiej sztuki kulinarnej. 

W spotkaniu, poza moją skromną osobą, udział wzięli: prof. Jarosław Dumanowski, przewodniczący m.in. projektowi Monumenta Poloniae Culinaria, Hanna Szymanderska, autorka niezliczonej ilości książek kulinarnych, której chyba nikomu nie trzeba przedstawiać oraz Magdalena Kasprzyk-Cheviraux, autorka bloga Tasty Colours. 

Prof. Jarosław Dumanowski mówił o kuchni staropolskiej i o dawnych przepisach - dlaczego ich odczytanie może przysparzać nam problemów, na ile są one faktycznie polskie (w dziełach mamy silne wpływy francuskie). Ale nie tylko nasza kuchnia przyjmowała wpływy obce, ale też była znana na całym świecie (np szczupak po polsku). W sumie byłoby świetnie gdyby kuchnia polska wróciła do korzeni w kwestii wykorzystania ryb, bo kiedyś z nich słynęliśmy, a teraz rządzi śledź ala matjas, tuńczyk z puszki i łosoś wędzony (biję się tu w piersi, bo u mnie nie jest inaczej).

Bardzo też mnie zaintrygowały opowieści o szukaniu dawnych przepisów i ich odcyfrowywaniu... to musi być fascynująca praca.

Pani Hanna Szymanderska z kolei mówiła niezwykle ciekawe rzeczy o zbieraniu materiałów o kuchni regionalnej i pomocy ze strony Ośrodków Doradztwa Rolniczego i Kół Gospodyń Wiejskich. Inspiracji w tych kręgach powinni szukać młodzi szefowie kuchni, którzy obecnie zwracają się ku dawnym połączeniom smakowym, wprowadzają na salony zapomniane warzywa, jak jarmuż czy skorzonera. 

W międzyczasie został nam zaserwowany kapuśniak na kościach wołowo-wieprzowych w duchu przepisu "lin na kapuście", z płocią i imbirem oraz kwiatami kopru włoskiego przygotowany przez Macieja Nowickiego (Szef kuchni Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie). Maciej Nowicki wraz z prof Jarosławem Dumanowskim próbują przywołać dawne przepisy do życia, co - oceniając po kapuśniaku - wychodzi im całkiem nieźle.

Następnie mikrofon przejęłam ja i mówiłam o tym, co można wyczytać z książek kucharskich poza przepisami. Niestety czas nas zaczął gonić, więc zdążyłam powiedzieć zaledwie o XIX-wiecznych obawach przed wynarodowieniem i poradach dla oszczędnych gospodyń (ubożenie szlachty, przenoszenie się ze wsi do miast, gospodarstwo na barkach kobiety, problemy ze znalezieniem dobrej służby itd) oraz o PRL-owskiej propagandzie widocznej w najważniejsze książce kucharskiej socjalizmu, czyli Kuchni Polskiej pod redakcją dr. Bergera.

Po mnie wystąpiła Magdalena Kasprzyk – Chevriaux, która zapytała blogerów i foodies co rozumieją pod kategorią "tradycyjny przepis". Otóż znacząca większość odpowiedziała, że tradycyjnym przepisem jest dla nich przepis wyniesiony z domu, z rodzinnych zapisków lub przekazów ustnych. Oczywiście te najbardziej tradycyjne receptury dotyczą potraw świątecznych...

W czasie spotkania można było zakupić sobie nowe książki kulinarne od Books for Cooks albo wziąć udział w wymianie książek. Oczywiście były też dostępne książki wydane przez Muzeum. Do tego warsztaty kulinarne dla najmłodszych... Atrakcji było sporo, więc mam nadzieję, że osoby, które wybrały się w tę dość zimną sobotę do Wilanowa nie żałowały. Dla mnie byłą to niezwykle interesująca przygoda. Na koniec macie trochę zdjęć z zimowego Wilanowa...

 

Kolejny pomysł na brukselkę, tym razem bardziej na ostro. Oczywiście można zrezygnować z papryczki albo zastąpić ją mniejszą ilością chili w płatkach. Jednak w wersji ostrej takie danie bardzo przyjemnie rozgrzewa w zimowe dni....

Brukselkę obrać z brzydkich liści i obciąć końcówki. Opłukać i poprzecinać na połówki (większe kawałki na ćwiartki). Zagotować wodę i wrzucić brukselkę do osolonego wrzątku. Gotować ok 5 minut, by lekko zmiękła. Pęczak ugotować zgodnie z opisem na opakowaniu.Cebulę, czosnek i papryczkę posiekać.

Rozgrzać oliwę na głębokiej patelni. Zeszklić cebulę i czosnek. Dodać brukselkę i papryczkę, chwilę podsmażać. Dodać sos ostrygowy, miód i wymieszać. Dodać pęczak i doprawić solą i pieprzem, jeśli trzeba. Podawać z pokruszonymi orzechami włoskimi. Smacznego!

Nie będę ukrywać: mam słabość do czekolady. Być może to efekt belgijskiego okresu w moim życiu (kiedy twierdziłam, że ten kraj ma do zaoferowania jedynie piwo i czekoladę - taki to już był głupi wiek), być może wrodzonych skłonności... Faktem jest, że gdy usłyszałam o możliwości załapania się na wizytę w fabryce czekolady, nie zastanawiałam się ani chwili.

Nic dziwnego więc, że z niecierpliwością wyglądałam zaproszenia (po cichu marząc, że będzie to coś w stylu złotego biletu Willego Wonky ;)), aż wreszcie nadszedł ten dzień - do mych drzwi zawitał kurier z paką słodyczy i zaproszeniem w postaci ogromnego Torcika Wedlowskiego. I tak odwiedziny w fabryce Wedla stały się rzeczywistością.

W ostatni piątek, nie bacząc na szalejącego Ksawerego, udałam się na Pragę. Pierwszy raz byłam w okolicy fabryki Wedla, więc zaskoczył mnie wszechogarniający zapach czekolady unoszący się nad okolicą. Gdy już wszyscy uczestnicy warsztatów się zebrali, dyrektor zarządzający pan Witold Ziobrowski opowiedział w skrócie historię firmy, a następnie przebraliśmy się w ochronne stroje i ruszyliśmy na zwiedzanie dwóch linii produkcyjnych: czekolad nadziewanych i legendarnego Ptasiego Mleczka. Oompa Loompa tutaj się nie uświadczy, przeważa stal i sprawne roboty, ale trochę magii w tym niewątpliwie jest, gdy z masy piankowej formują się idealnie takie same Ptasie Mleczka.

Następnie zostaliśmy oddani pod opiekę Maestra Czekolady pana Janusza Profusa i pani Joanny Profus, pod których czujnym okiem zajęliśmy się radosną twórczością manualną, czyli ozdabianiem własnych torcików oraz czekoladowych bombek. Wszystko przebiegało w miłej atmosferze i wśród interesujących rozmów. Najzabawniejsze jednak jest to, że przez cały ten czas nie zjadłam ani kawałka czekolady (nie to, żeby nie było okazji, po prostu jakoś tak wyszło), a na koniec czułam się wręcz zasłodzona. Chyba nie mogłabym pracować w fabryce czekolady, a trochę szkoda...

 

Na koniec Maestro opowiedział nam jeszcze trochę o najnowszym dziele Pracowni Rarytasów (gdzie przygotowuje się specjalne, czekoladowe dzieła sztuki), czyli o czekoladowym świątecznym pokoju w witrynie Wedla od ul. Zamojskiego. Kompozycja - w jej skład wchodzi dwumetrowa choinka, jeżdżący pociąg, wór zabawek, stół, krzesło, ściany, a nawet obrazy przedstawiające Karola, Emila i Jana Wedel itd- została stworzona z  850 kg czekolady i moje zdjęcia niestety nie oddają jej uroku. Zachęcam, żebyście sami poszli ją obejrzeć...