Dziś będzie o kolejnej rozgrzewającej i sycącej zupie na zimę. Dwa rodzaje soczewicy, wkładka mięsna w postaci aromatycznej kiełbasy wiejskiej, czosnek i papryka, jeszcze pachnące latem pomidory. Po prostu pyszność nad pyszności.

Cebulę i czosnek posiekać. Pomidory zalać wrzątkiem, obrać ze skórki i pokroić w kawałki. Kiełbasę pokroić w półplasterki. Soczewicę przepłukać na sicie pod bieżącą wodą. W garnku rozgrzać oliwę, a następnie wrzucić nań cebulę, czosnek i kiełbasę. Smażyć, aż cebula i czosnek się zeszklą. Dodać soczewicę i wodę (lub bulion) oraz pomidory. Zagotować. Posolić i popieprzyć. Gotować na małym ogniu pod przykryciem ok 30min (aż soczewica zmięknie). Doprawić ziołami do smaku. Podawać z ziarnistym pieczywem.

Znów udało mi się dopaść groszek u Pana Ziółko. W ekspresowym tempie wyłuskałam i zrobiłam z niego zupę-krem. Wyszła zielono optymistyczna i wybitnie smaczna. Można ją też zrobić z mrożonego groszku, wtedy robi się jeszcze szybciej.

Cebulę posiekać, groszek przepłukać. W garnku podgrzać oliwę i wrzucić nań cebulę oraz groszek. Smażyć chwilę aż cebula się zeszkli. Zalać bulionem i gotować chwilę (ok 10min), aż groszek będzie miękki. Zmiksować aż do konsystencji kremu (jeśli jest za gęsty dodać trochę wody) i doprawić do smaku. Podawać z śmietaną (wersja łagodna) lub serem gorgonzola (wersja zaostrzona). Smacznego!

Jak tylko ujrzałam go na straganie Pana Ziółko, od razu się zakochałam. Kalafior romanesco, istny cud natury. Musiałam go mieć. A ja już go miałam, to musiałam w końcu zjeść. Fakt, jest przepiękny, ale w końcu szkoda by było żeby się zmarnował od samego patrzenia.

Romanesco ma smak delikatniejszy od standardowego kalafiora i łatwiej się też rozgotowuje, więc wystarczy go tylko wrzucić do wrzącej wody na 3 minuty. A podajemy tak jak zwykłego kalafiora (można też na surowo z jakimś dobrym dipem, uczta dla oka i nie tylko) - u mnie w wersji makaronowej z sosem serowym.

Kalafior umyć, podzielić na różyczki i wrzucić na 3-5 min do gotującej się, osolonej wody. Następnie odcedzić i odłożyć do miseczki. Cebulę pokroić w niewielką kostkę, tak samo postąpić z serem. Na patelni rozgrzać oliwę i zeszklić cebulę. Zmniejszyć temperaturę i dodać ser. Mieszać by nie przywarł, gdy się rozpuści. Dodać śmietanę i dokładnie wymieszać. Przyprawić do smaku, podawać z makaronem ugotowanym al dente.

Tak, tak, dzisiaj wreszcie będzie o piekielnie ostrym i niebiańsko smacznym domowym sosie paprykowym. Niespodziewanie kupiłam niewielkie papryczki, które okazały się być bardzo, BARDZO ostre. W rezultacie okazało się, że trzeba je stosować jako przyprawę (a nie potrawę) a w postaci sosu genialnie się do tego nadają. Mam świadomość, że nie każdy takie ostrości lubi, ale myślę, że z łagodniejszą odmianą papryki efekt może być równie pyszny.

Papryczki umyć i upiec w wysokiej temperaturze, aż skórka zbrązowieje. Po upieczeniu włożyć na 10 min do plastikowego pojemnika lub papierowej torby. Następnie, przy pomocy widelca i noża (absolutnie nie dotykać gołymi rękoma!) zdjąć skórę, rozkroić i pozbyć się nasion. Pomidora naciąć na czubku na krzyż i zalać wrzątkiem. Następnie obrać ze skóry i pokroić w kostkę. Czosnek posiekać.

Do miksera włożyć paski papryki, pomidora, czosnek i dodać odrobinę oliwy. Zmiksować na gładką masę. Doprawić solą i ziołami do smaku, wymieszać dokładnie. Dodawać po 3-4 łyżki do dań wszelakich. Można przechowywać w lodówce ok tygodnia.