Dzisiaj gościnny występ Lubego, który uraczył mnie ostatnio przepyszną wariacją na temat japońskiej zupy ramen. Porcja z podwójną ilością krewetek wystarczyła za cały obiad. Rewelacja! Danie może jest niekanoniczne, ale przepyszne.

Ramen z krewetkami

(na 2 osoby)

Ugotować makaron soba zgodnie z instrukcja na opakowaniu. Odcedzić i rozłożyć do misek.

Krewetki rozmrozić. Czosnek, papryczkę i cebulę dymkę posiekać.Na patelni rozgrzać olej, następnie przesmażyć czosnek i papryczkę - dodać krewetki, doprawić sosem sojowym. Smażyć krótko, aż będą różowe i zwarte. Odstawić z ognia, rozłożyć do misek. Dodać podarte wodorosty.

Zagotować bulion, zmniejszyć ogień, dodać pastę miso i rozmieszać dokładnie. Zalać zupą zawartość misek, wierzch skropić olejem sezamowym i posypać siekaną dymką. Smacznego!

Kolejna propozycja dla miłośników jagód, tym razem obiadowa. Choć takie naleśniki pewnie sprawdzą się też na śniadanie czy deser, jeśli znajdziecie na niego miejsce, bo są dość sycące. Serek jagodowy ma piękny kolor, a dzięki limonce również orzeźwiający smak.

Naleśniki z serkiem jagodowy-limonkowym

(dla 2 osob)

Najpierw przygotować ciasto na naleśniki: przesiać mąkę do miski, dodać cukier, sól, mleko i zmiksować. Wbić jajka - zmiksować, na koniec dodać wodę i ponownie krótko zmiksować. Odstawić ciasto na 20 minut.

Przygotowanie serka: jagody zmiksować w blenderze z cukrem. Wymieszać z twarogiem (jeżeli chcecie mieć masę bez pestek, sos jagodowy przetrzeć przez sito). Dodać sok i skórkę z limonki (rozjaśnią nieco barwę serka). Wymieszać i ewentualnie doprawić cukrem do smaku.

Na patelni rozgrzać niewielką ilość oleju i smażyć cieniutkie naleśniki aż się zezłocą z obu stron. Ciepłe naleśniki nadziewać serkiem i świeżymi jagodami, zawijać dowolnie i posypywać cukrem pudrem. Smacznego!

To nieco bardziej czasochłonna wersja klasycznego przepisu na polędwiczki w sosie kurkowym. Miałam wolne przedpołudnie, więc polędwiczki poszły do marynaty - jeżeli chcecie je potem piec, zachowajcie polędwiczkę w całości; jeśli grillować lub dusić, pokrójcie w plastry. W całości polędwiczka powinna się marynować co najmniej sześć godzin, ale pokrojonej wystarczą i dwie, a mięso będzie miało niesamowitą głębię smaku i soczystość. Do tego sos ze świeżych kurek. Coś doskonałego...

Marynowane polędwiczki wieprzowe z sosem kurkowym

(na 2 osoby)

Polędwiczki umyć, osuszyć, oczyścić z błon i tłuszczu, pokroić na plastry ok 2-3cm i lekko rozbić pięścią. Ułożyć w naczyniu, następnie zalać oliwą, octem, posypać ziołami i pieprzem. Wymieszać, przykryć i wstawić do lodówki na co najmniej 1.5-2 godziny.

W międzyczasie oczyścić kurki (najbardziej pracochłonna część przepisu) i posiekać cebulę.

Po upływie 2 godzin, na patelni rozgrzać 2-3 łyżki oleju i smażyć partiami polędwiczki z obu stron, aż się zarumienią miejscami (przy okazji smażenia należy je posolić). Następnie zdjąć mięso z patelni, dodać odrobinę oleju i zeszklić cebulę. Dodać kurki i smażyć ok 5 minut, aż zmiękną. Zmniejszyć ogień, dodać śmietanę oraz zioła prowansalskie i dokładnie wymieszać. Dodać polędwiczki i wszystko dusić ok 10-15 minut, aż mięso będzie miękkie. Świetnie smakuje z młodymi ziemniakami oraz ogóreczkiem małosolnym. Smacznego!

Kolejny przepis, który z porannego przeglądania kulinarnych wieści ze świata, poszedł na spróbowanie. Trochę w  nim namieszałam (między innymi zastąpiłam maliny jagodami), więc to bardziej inspiracja niż ściąga, ale to co wyszło z pieca, było boskie. Smak orzeźwiająco cytrynowego, kremowego sernika, przełamuje słodycz jagód oraz zdecydowany ciastek owsianych, które tworzą spód. Zdecydowanie jest to deser do powtórki.

Sernik cytrynowo-jagodowy

(forma 20x27cm)

Piekarnik rozgrzać do 170 st. C. Formę wyłożyć papierem do pieczenia (ja posmarowałam masłem, bo akurat papieru zabrakło, ale nie było to optymalne rozwiązanie, choć ciasto dość łatwo daje się kroić). Masło rozpuścić. Ciastka rozkruszyć w malakserze lub rozgnieść na pył. Wymieszać masło z ciastkami i rozłożyć równomiernie w formie. Spód można podpiec przez ok 10 minut w piekarniku (ale podobne ciasta robię tak, że schładzam formę z wyłożonym, ciasteczkowym spodem ok 20 minut - nie zauważyłam różnic w smaku czy konsystencji).

W misce zmiksować twaróg z cukrem, aż do połączenia. Następnie dodać skórkę i sok z cytryny, jaja i ekstrakt z wanilii - wszystko dokładnie wymieszać. Na koniec dodać mąkę, zmiksować do połączenia się składników. Wylać masę serową na ciasteczkowy spód.

Osobno, np w blenderze, zmiksować jagody (lub miękkie owoce) z cukrem. Można całość przetrzeć przez gęste sitko, żeby się pozbyć pestek, choć mnie akurat one nie przeszkadzają. Wyłożyć łyżeczką sos jagodowy na sernik i patyczkiem czy pałeczką rozprowadzić go tworząc zawijasy.

Sernik piekłam najpierw 15 minut w 170 stopniach, a następnie zmniejszyłam temperaturę do 150 st. C. i piekłam jeszcze ok 30 minut. Potem zostawiłam ciasto do przestygnięcia w wyłączonym piekarniku. Wystudzony sernik należy włożyć do lodówki na co najmniej 3 godziny. Smacznego!

Tak, tak tytuł was nie myli, dziś będzie o pizzy z botwinką. Najlepsza będzie świeża botwina, ale taka starsza, z wyrośniętymi buraczkami też może być. Zaopatrzcie się w dużą wiązkę, bo liście botwinki - podobnie jak szpinak - na patelni bardzo się kurczą.

Przepis na ciasto zaczerpnęłam z niezawodnej Kwestii Smaku i jest to najlepsza pizza, jaką do tej pory robiłam. A ponieważ pizze wychodzą z tego przepisu dwie, więc postanowiłam poeksperymentować. Pierwszą wstępnie podpiekłam w piekarniku, a dopiero później nałożyłam na nią składniki i zapiekałam krócej. Ta wyszła lekko wyrośnięta o dość puchatym (choć nie grubym!) cieście. Na drugą nałożyłam składniki od razu i piekłam ok 20 minut - ciasto wyszło cieniutkie i chrupiące, zgodnie z obietnicami Autorki przepisu. Pierwsza pizza dodatkowo zawierała mniejszą ilość botwinki i sera, ale za to dołożyłam do niej szynkę i jajko sadzone. Druga była w wersji podstawowej, czyli dużo nadzienia botwinkowego i mozzarelli. Oba warianty gorąco polecam!

Pizza z botwinką

(2 duże pizze)

Ciasto

Do miski przesiać mąkę, wymieszać z drożdżami, solą i cukrem. Wlać wodę i mieszać drewnianą łyżką lub ręką przez około 30 sekund, tylko do czasu połączenia się składników. Miskę przykryć folią spożywczą lub czystą ścierką i odstawić do wyrośnięcia w ciepłe miejsce na około 2 godziny, do czasu aż ciasto urośnie dwukrotnie.

Ciasto wyłożyć na podsypaną mąką stolnicę lub blat. Uformować z grubsza kulę (ciasto będzie dość rzadkie) i podzielić ją na 2 części. Dwie części ciasta oddzielić od siebie na odległość około 10 cm, przykryć wilgotną ściereczką i zostawić na 30 minut.

Piekarnik nagrzać do temperatury 250 stopni C. Obie blachy posmarować oliwą. Wyłożyć pierwszą część ciasta na jednej z blaszek i rozciągnąć je palcami po całej powierzchni, otrzymując równy placek. Jeśli ciasto się klei, można oprószyć je mąką lub natłuścić oliwą. Powtórzyć z drugą połową ciasta na drugiej blaszce.

Teraz w zależności od tego czy chcemy osiągnąć ciasto chrupiące i cienkie, czy nieco grubsze, albo nakładamy składniki od razu i pieczemy albo najpierw podpiekamy pizzę ok 5 minut w piekarniku żeby nieco urosła i leciutko się zarumieniła.

Nadzienie

W czasie gdy ciasto wyrasta, umyć dokładnie i osuszyć, a następnie posiekać liście i łodygi botwinki. Czosnek obrać i posiekać. Na patelni rozgrzać oliwę, zeszklić czosnek, następnie dodać liście i łodygi i smażyć je chwilę na niezbyt dużym ogniu, aż zmiękną, a płyn odparuje. Doprawić do smaku solą i pieprzem. 

Na ciasto (podpieczone lub nie) wyłożyć łyżką sos pomidorowy, następnie podsmażoną botwinkę i plastry mozzarelli. Jeżeli chcemy użyć szynki i jajek, to najlepiej dołożyć je jakieś 4-5 minut przed końcem pieczenia (jajka najlepiej wbijać wprost na wysuniętą pizzę - prowadnice teleskopowe w piekarniku to genialny wynalazek). Całość piecze się ok 20 minut (wliczamy w to czas podpiekania w wariancie pierwszym) aż brzegi i spody są zrumienione, a ciasto łatwo odchodzi od blaszki. Po wyjęciu posypać świeżymi ziołami i podawać. Smacznego!

Kreska na termometrze ledwo sięgnęła 30 stopni i już Polacy omdlewają, a w mediach pojawia się słynna "fala upałów", przed którymi należy ukryć się w głębokich piwnicach. Reakcja otoczenia jest taka sama, co potwierdza niestety, że to ja urodziłam się na złej szerokości geograficznej - poniżej 20 stopni marznę i nic na to nie poradzę, natomiast fale upałów mi nie straszne. Także cieszę się tą krótką chwilą idealnych temperatur, łapiąc słońce na balkonie z książką w jednej i szklaneczką orzeźwiającego kompotu z rabarbaru i truskawek w drugiej ręce. 

Kompot z rabarbatu i truskawek

(duży dzbanek)

Rabarbar dokładnie umyć, obciąć końcówki i pokroić na plasterki. Truskawki opłukać, odszypułkować i przekroić na pół. Owoce wrzucić do garnka, dodać cukier, sok z cytryny, całość zalać wodą, następnie zagotować. Zmniejszyć ogień i gotować, aż owoce będą miękkie i stracą kolor (ok 15-20 minut). Dodać przyprawy i ewentualnie dosłodzić do smaku. Przelać kompot do szklanego dzbanka, odcedzając owoce. Podawać mocno schłodzony z plasterkiem cytryny i listkami mięty. Smacznego!

Wreszcie Warszawa dołączyła do stolic europejskich, przynajmniej w aspekcie kulinarnym. Nie mówię o ilości knajp, barów, restauracji, które wyrastają jak grzyby po deszczu (niektóre nawet z oryginalnym pomysłem na siebie), nie mówię o targach i kiermaszach produktów regionalnych, eko czy innych. Mówię o tym, że wreszcie pojawiają się miejsca, w których można kupić najbardziej egzotyczne produkty świata (i to wcale nie w zabójczych cenach).

Jakiś miesiąc temu właśnie takie miejsce otworzyło się w mojej okolicy. Jest to sklep Smaki Orientu, w którym kupicie wszelkiej maści składniki do potraw azjatyckich. Oczywiście zrobiłam sobie mały teścik, sprawdzając czy są tam rzeczy, które ciężko dostać w zwykłych delikatesach czy nawet w Kuchniach Świata. I ku mojej radości, okazało się, że nasiona kozieradki - są, pasta z tamaryndowca - jest, świeży bok choy - proszę bardzo, na załączonym zdjęciu. Na moje pytania o dwa produkty, których nie znalazłam na półkach - olej sojowy i pulpę mango - przemiła Pani właścicielka odpowiedziała, że owszem, będą w przyszłym tygodniu. No i jak tu się nie zakochać?

Na odchodnym, do zakupów dostałam pęczek kolendry meksykańskiej (inaczej wygląda, ale smakuje zupełnie jak zwykła kolendra, może nawet bardziej intensywnie) oraz wydrukowany plik przepisów osobiście przetestowanych, co jest świetnym pomysłem, szczególnie dla klientów dopiero rozpoczynających przygodę z kuchnią azjatycką.

Poniższy przepis to jednak moja własna radosna twórczość, wariacja na temat stir fry'a z cukinią (jedyny produkt, którego nie dostaniecie w Smakach Orientu) i kapustą bok choy. Coś dla zalatanych i spragnionych azjatyckich smaków.

Stir fry z cukinią i kapustą bok choy

(na 2 osoby)

Cukinię umyć, osuszyć i pokroić w kostkę. Kapustę umyć, osuszyć, łodygi pokroić w kostkę i włożyć do jednej miski, liście pociąć w paski i włożyć do drugiej miski. Czosnek obrać i posiekać. Papryczkę posiekać. W miseczce wymieszać sos sojowy, sos rybny, sos ostrygowy, cukier.

W woku lub na patelni o grubym dnie rozgrzać olej. Dodać czosnek i smażyć na średnim ogniu ok 15 sekund, następnie dodać cukinię i smażyć ok 1 minutę, cały czas mieszając. Dodać pokrojone łodygi bok choy i smażyć kolejną minutę, intensywnie mieszając. Dodać liście i smażyć ok 30 sekund, aż zmiękną a płyn z nich odparuje. Dodać sos i papryczkę, dokładnie wymieszać i chwilę jeszcze smażyć (aż cukinia nieco zmięknie, ale nadal będzie jędrna). Podawać natychmiast z makaronem (u nas - z makaronem soba), ryżem lub jako dodatek do mięsa. Smacznego!

Adres sklepu dla zainteresowanych:

Smaki Orientu

ul. Stawki 8, Warszawa 

Godziny otwarcia: 

Pon - Pt od 10 do 19
Sobota od 10 do 15

Strona internetowa: 

http://www.smakiorientu.waw.pl

Uff, czas leci jak szalony i już minął tydzień od ostatniej soboty, którą to spędziłam na kolejnej edycji Food Blogger Fest. Na szczęście znalazłam trochę czasu, żeby podzielić się wrażeniami z tego wydarzenia, zanim zblakną w mojej (czułej lecz dziurawej, niczym durszlak) pamięci.

To druga edycja Food Blogger Fest, na której była obecna, i kolejna w mojej ocenie bardzo udana. Większość wystąpień, nawet jeśli kwestia mnie osobiście nie dotyczyła (zakładanie lokalu gastronomicznego czy walka z blogowymi hejterami), była ciekawa i inspirująca. Najwyżej oceniam wystąpienie Małgorzaty Adamskiej i Adama Czapskiego ze Stowarzyszenia Opolska Blogosfera Kulinarna - to niesamowite, że na bazie dość indywidualnego hobby jakim jest gotowanie, można stworzyć tak fantastyczną grupę. Jestem pełna podziwu dla tych ludzi, że im się chce, że potrafią współdziałać, że są skuteczni. Naprawdę coś imponującego. Przez chwilę czułam ukucie żalu, że nie mieszkam w Opolu ;).

Na szczęście pewnym pocieszeniem były wystąpienia lokalnych, warszawskich restauratorów: Aleksander Baron mówił o swoich inspiracjach (stare książki kucharskie!), Marta Gessler (uwielbiam za Kuchnię Marty. Kolory smaków i za Targi Książki Kulinarnej) o swojej podróży po krętych ścieżkach biznesu gastronomicznego, a Kamil Prandota-Prandecki i Agnieszka Wiewiórska z Meat Love o tym, jak zamiłowanie do dobrej jakości mięsa przekuli w  kanapkowy sukces. Prawdę powiedziawszy ich opowieści i zdjęcia bardzo działały na moją wyobraźnię (i ślinianki), także na pewno niedługo zawitam do ich lokalu.

Najmniej może ciekawym wystąpieniem - z mojego punktu widzenia - była prezentacja Natalii Sitarskiej i Łukasza Smolińskiego z bloga Tasteaway.pl o kulinarnym podróżowaniu, bo raczej skierowana do początkujących w tej materii. No ale wiadomo, że taka konferencja ma różnych odbiorców i nie każdemu wszystko będzie idealnie pasowało. Z resztą w czasie mniej wciągających prelekcji można było wyskoczyć na słodką przekąskę od Wedla, sałatkę z dodatkiem oleju smakowego Kujawskiego czy filiżankę aromatycznej kawy od Nespresso (mieli nawet bezkofeinową, co mnie niezwykle ucieszyło) i pogaduchy ze znajomymi z kulinarnej blogosfery.

Niestety konferencja nieco się czasowo (jak to bywa) rozeszła, a mnie czas gonił i musiałam wyjść w połowie wystąpienia Marty Wajdy o miejskich ogródkach (ale zdążyłam usłyszeć jeszcze, że ona - podobnie jak ja - sadzi na balkonie wszystko jak leci, nie przejmując się tym czy się rośliny "lubią" czy nie ;)). Bardzo żałuję, że nie załapałam się na warsztaty i nie byłam na wystąpieniu Marty Dymek, autorki bloga Jadłonomia, którego bardzo cenię... Może przy innej okazji, na przykład następnym Food Blogger Fest, na który już mam ochotę.

Ten przepis chodził za mną od jakiegoś czasu - pełne owoców kruche ciasto, wręcz bardziej uporządkowany rodzaj crumble'a (z przepisu oryginalnego wychodziło mi nawet zbyt kruche, więc zwiększyłam nieco dawkę masła). Coś obłędnie pysznego. Robię je w wersji bardzo kwaśnej (z samym rabarbarem) lub nieco słodszym (z dodatkiem truskawek). Z kulką lodów śmietankowych to mistrzostwo świata...

Rabarbar dokładnie umyć, osuszyć i pokroić na plasterki o grubości ok 1 cm. Truskawki, jeśli ich używamy, umyć, osuszyć, pozbawić łodyżek i pokroić w plasterki. Piekarnik nagrzać do 190 st. C.

Formę wyłożyć papierem do pieczenia.

W misce wymieszać mąkę, płatki owsiane, cukier i sól. Dodać stopione masło i dokładnie wymieszać, aż całość osiągnie konsystencje mokrego piasku (jeśli całość jest zbyt wilgotna, dodać 1-2 łyżki mąki). Odłożyć pół szklanki ciasta do zrobienia kruszonki.

Rozłożyć ciasto równomiernie w formie. Na wierzch wyłożyć owoce przesypując je cukrem i  ewentualnie mąką kukurydzianą (do samego rabarbaru jest zbędna). Następnie wysypać kawałki pozostałego ciasta, tworząc kruszonkę. Wstawić do piekarnika na ok 30-40 minut (aż kruszonka się zezłoci). Po ostudzeniu posypać cukrem pudrem. Smacznego!

Sezon szparagowy niestety powoli się kończy. By uczcić go w odpowiedni sposób i osłodzić sobie mękę czekania przez cały następny rok na to fantastyczne warzywo, polecam wykwintne risotto ze szparagami i szynką parmeńską podkręcone kremowym serkiem. Myślę, że usatysfakcjonuje każdego szparagożercę...

Kremowe risotto ze szparagami i szynką parmeńską

(dla 2 osób lub dla 4 osób jako przystawka)

Szparagi pozbawić zdrewniałych końcówek, opcjonalnie obrać (nie jest to konieczne). Zblanszować we wrzątku. Odcedzić i pokroić na ok 2 cm kawałki. Szynkę pokroić na podobnej wielkości plasterki. Cebulę posiekać.

W garnku o grubym dnie lub na patelni rozgrzać oliwę. Dodać cebulę i smażyć aż się zeszkli. Dodać ryż i chwilę smażyć, mieszając ryż z cebulą. Jeżeli używacie wina, to teraz należy go dodać i poczekać aż ryż wchłonie płyn. Następnie należy partiami dodawać bulion (tyle by lekko zakrył ryż) i gotować na niezbyt dużym ogniu do wchłonięcia płynu, delikatnie mieszając. Gdy ryż wchłonie cały płyn i stanie się miękki (z odrobiną twardości w środku - ryżowa wersja al dente), dodać szparagi (zostawiając główki do dekoracji) i połowę szynki - wymieszać. Wyłączyć ogień i wmieszać do risotto serek - do osiągnięcia jednolitej konsystencji. Podawać natychmiast otoczone plasterkami pozostałej szynki, obłożone główkami szparagów i posypane świeżo mielonym pieprzem i tartym parmezanem. Smacznego!