Dawno nie było czegoś słodkiego, więc spieszę naprawić ten stan rzeczy. Poniżej znajdziecie przepis na najprostszy chleb bananowy, bez żadnych dodatków. Jest tak prosty, że nie trzeba wyciągać żadnego miksera, wystarczy widelec i łyżka. Proporcję podaję na małą keksówkę - wychodzi ilość w sam raz na weekendowe co nieco do herbaty. Pamiętajcie, żeby zawsze używać jak najbardziej dojrzałych bananów - mają najlepszy smak i konsystencję do tego wypieku.

Chlebek bananowy

Piekarnik nagrzać do 180 st. C. Keksówkę wysmarować masłem i wyłożyć papierem.

W misce dokładnie rozgnieść banany widelcem. Dodać cukier (zwykły i waniliowy), jajko, masło i dokładnie wymieszać. Mąkę wymieszać z sodą i solą, następnie dodać do bananów i wymieszać łyżką. Na koniec dodać połamaną czekoladę, jeśli używamy, wymieszać. Przełożyć ciasto do formy, wyrównać i piec ok godzinę. Smacznego!

Kolejne danie imprezowe. Łatwe do przygotowania i to zarówno w wersji mięsnej, jak i bez mięsnej. Quesadilla - wiadomo, tortilla z roztopionym serem. Ale o co chodzi z tym rozkwitaniem? No cóż tak, to sobie nazwali na portalu Tasty, z którego przepis zgapiłam i tak to prostacko przetłumaczyłam ;) Poniżej przepis z proporcjami imprezowymi. Zdjęcie przedstawia danie przed upieczeniem, bo po upieczeniu zniknęło w mgnieniu oka...

Rozkwitająca quesadilla

Składniki poszczególne można przygotować wcześniej - zatem  kurczaka najlepiej zamarynować na parę godzin/ na noc w ulubionych przyprawach i upiec. Pieczarki również wymieszać z oliwą i przyprawami i takoż upiec. 

Przygotować sos: na oliwie zeszklić posiekaną cebulę i czosnek, następnie dodać pasatę i pozostałe składniki. Zagotować, doprawić do smaku.

W dniu podania - tortille przekrawać na pół, na każdą połówkę nakładać trochę sosu i pozostałe składniki (kurczaka i/ albo pieczarki, sery), następnie zwijać tortille w ruloniki, za podstawę mając kawałek z prostą krawędzią (można popatrzyć na filmik na stronie Tasty). Ruloniki układać "spojeniem" do dołu w sposób zwarty koło siebie w pierścień (żeby udało się zachować kształt w środek można włożyć miseczkę, w której będzie później sos do maczania quesadilli). Z tej ilości powinno się udać zrobić dwa poziomy ruloników. Całość można dodatkowo obsypać tartym serem. Piec w piekarniku nagrzanym do 190 st. C ok 15-20 minut (nie za długo, bo tortilla się spiecze). Podawać z pozostałym sosem pomidorowym. Smacznego!

Były dipy, teraz coś do nich - czyli chleb. To znaczy jasne, guacamole czy sos czosnkowy najlepiej wchodzą z nachosami, ale już do takiej tapenady albo hummusu świeżo upieczony chleb to magia. W ogóle własny chleb to magia, ale tego pewnie nikomu nie trzeba mówić. Kiedyś podawałam tu przepis na prosty chleb - te przepisy są w w sumie podobne (oba pochodzą z Kwestii Smaku), tylko tamten sobie rośnie w lodówce przez noc, a ten się robi za jednym zamachem. Co komu bardziej pasuje...

Chleb z oliwkami

Drożdże rozpuścić w 3 łyżkach wody z dodatkiem cukru, Mąkę przesiać do dużej miski. Dodać sól, oliwki i drożdże, wszystko wymieszać łyżką. Następnie wlać wodę mineralną i znowu wymieszać (ciasto będzie dość rzadkie). Przykryć i odstawić na dwie godziny do wyrośnięcia w ciepłe miejsce.

Wyrośnięte ciasto zamieszać, żeby opadło. Do środka piekarnika wstawić naczynie żaroodporne albo żeliwny garnek (bez przykrycia) o średnicy 20-24 cm. Nastawić piekarnik na maksymalną temperaturę (u mnie 250 st C) i nagrzewać go razem z garnkiem. 

Gdy piekarnik się nagrzeje, ostrożnie przełożyć ciasto do garnka wyskrobując je łyżką. Wsunąć garnek z powrotem do piekarnika i piec 5 minut bez przykrycia. Następnie przykryć i piec 25 minut.

Po tym czasie zdjąć pokrywkę i piec chleb przez kolejne 20 minut (w połowie warto przykryć chleb kawałkiem folii aluminiowej żeby się nie przypalił z wierzchu).

Wyjąć z piekarnika i po 10 minutach wyłożyć na kratkę do ostudzenia. 

Dziś mam dla Was aż cztery przepisy. Co prawda niewielkie, ale za to ratujące każdą imprezę czy mniejsze towarzyskie spotkanie. A i na dodatek do lunchu pracowego świetnie się nadają (poza sosem czosnkowym, rzecz jasna), takie są wszechstronne. Pewnie je wszyscy znakomicie znacie, ale jeśli nie to zapraszam. Proporcje poniżej są w wydaniu na imprezę na 10-15 osób (przy 15 raczej nie ma szansy żeby coś z nich zostało na drugi dzień ;)) i wielokrotnie przetestowane.

Guacamole

Awokado - im bardziej dojrzałe tym lepsze - należy pozbawić skóry i pestki (pestki na razie nie wyrzucajcie). Miąższ włożyć do miski i rozgnieść widelcem, dodać sok z limonki (zapobiegnie ciemnieniu, plus doda smaku), oliwę, przeciśnięty przez praskę czosnek oraz kumin.Wszystko razem dokładnie ugnieść i wymieszać. Guacamole ma w zasadzie konsystencję papki, choć mogą być w nim wyczuwalne kawałki awokado. Dodać posiekaną cebulkę, kolendrę (jeśli używacie), posiekanego pomidora (jeśli używacie). Doprawić solą, pieprzem i ewentualnie tabasco. Guacamole należy zjeść w miarę szybko, nie nadaje się do długiego przechowywania, jednak jeśli chcecie je zrobić wieczór przed imprezą włóżcie do miseczki czy słoika z sosem pestkę awokado - uchroni sos przed niepożądaną zmianą koloru.

Tapenada

Wszystkie skłądniki wrzucić do blendera i zmiksować do uzyskania pasty, jeśli jest za gęsta - dolać oliwy. Po zmiksowaniu włożyć do słoika, wierzch pokryć cienką warstwą oliwy. Schować na kilka godzin do lodówki, żeby się przegryzła - można ją przechowywać nawet kilka tygodniu, ale nigdy tak długo nie stoi. Świetnie smakuje też jako dodatek do makaronu. Smacznego!

Hummus (wersja uproszczona)

Odsączoną ciecierzycę umieścić w pojemniku blendera, dodać ze dwie łyżki wody i zmiksować (jeszcze nie musi być bardzo gładka). Dodać resztę składników: sok z cytryny, kumin, pastę tahini, oliwę oraz sól, pieprz i paprykę. Zmiksować całość na gładką pastę. Jeśli jest za gęsta dodać trochę wody/ zalewy spod ciecierzycy. Przechowywać w słoiku z cienką warstwą oliwy rozprowadzoną po wierzchu. Smacznego!

Sos czosnkowy najprostszy

Jogurt przełożyć do miski, dodać przeciśnięty przez praskę czosnek. Dodać sól i pieprz do smaku, wymieszać. Zostawić na kilka godzin w lodówce żeby się przegryzły smaki. Przechowywać w szczelnym pojemniku. Smacznego!

Jesień, co prawda wyjątkowo powoli, acz nieuchronnie zawładnęła okolicą, więc czas na jakieś konkretniejsze danie. Od dłuższego czasu chodziła za mną porządna sałatka ziemniaczana, taka z dużą ilością dodatków. Koniecznie musiały być w niej pikantne korniszony oraz wkładka mięsna, ale rzecz jasna można sałatkę modyfikować dowolnie. Sos natomiast zawiera tajny składnik, ale można się bez niego obejść ;)

Sałatka ziemniaczana z szynką i pikantnym korniszonem

Obrane i pokrojone w dużą kostkę ziemniaki ugotować by były miękkie, ale nie rozpadały się. Po odcedzeniu przelać je zimną wodą żeby  przestały się gotować. Zostawić do odcedzenia.

Szynkę pokroić lub porwać na kawałki i smażyć na suchej patelni teflonowej, aż się nieco zrumieni. Korniszony pokroić w kostkę.

W dużej misce wymieszać ziemniaki z pozostałymi składnikami. W miseczce wymieszać składniki sosu i doprawić solą i pieprzem. Zalać sosem sałatkę i wymieszać. Odstawić do lodówki w chłodne miejsce na co najmniej godzinę, by składniki się przegryzły. Wierzch można posypać płatkami twardego sera. Smacznego!

Ostatnio odkryłam, że pieczone pieczarki są chyba jeszcze lepsze niż smażone. Mają więcej smaku, nie kurczą się tak bardzo i pozostają mięsiste. Nie do wiary, że kiedyś w ogóle nie przepadałam za tymi grzybami - teraz mogłabym je jeść na okrągło, a dzięki pieczeniu nie są tak niezdrowe, jak te smażone na maśle. Same plusy. No więc dziś mam dla Was pomysł na dość szybki i niezbyt kłopotliwy lunch - kaszę bulgur z pieczonymi pieczarkami i bakłażanem. Oczywiście, bulgur można zastąpić inną kaszą... Można dodać też pomidorki - przy czym  ja nie przepadam za pieczonymi, więc daję świeże na koniec, ale można je również upiec.

Kasza bulgur z pieczonymi pieczarkami i bakłażanem

(na 2 porcje lunchowe)

Piekarnik rozgrzać do 190 st. C. Pieczarki oczyścić, obrać (opcjonalnie, bo niektórzy nie obierają), przekroić na ćwiartki i wrzucić do dużej miski. Bakłażana umyć, osuszyć, pokroić w plastry a następnie w słupki wielkości podobnej jak pieczarki i dodać do miski. Dodać 2-3 łyżki oliwy i przyprawy, następnie dokładnie wymieszać. Jeśli chcemy upiec również pomidorki koktajlowe, to należy je przekroić na pół i dodać do miski. Warzywa i grzyby rozłożyć na płaskiej formie wyłożonej folią aluminiową, tak by nie zachodziły na siebie i wsadzić do nagrzanego piekarnika. Piec ok 25-30 minut, aż pieczarki zbrązowieją i zaczną intensywnie pachnieć.

W międzyczasie ugotować kaszę zgodnie z instrukcją na opakowaniu. Upieczone warzywa podawać z kaszą, pomidorkami (jeśli ich nie piekliśmy) i świeżymi listkami tymianku. Smacznego!

Wakacyjna przerwa się przedłużyła, bo jak to zwykle po urlopie - trzeba nadganiać. Z resztą dzisiejsze danie też już przygotowane było jakiś czas temu, ale nie było kiedy usiąść do zdjęć i przepisu. No ale żeby tak wrzesień pusty nie wisiał, w końcu się zmobilizowałam i oto jest, prosto z belgradzkiej albo sarajewskiej ulicy: ćevapčići.  

Na całych Bałkanach spotkacie je w różnych wersjach - jagnięce, cielęce a nawet z wieprzowiny, formowane w podłużne kotleciki lub w formie szaszłyków. Najważniejsza jest jakoś mięsa (mielone lub siekane), do którego raczej nie dodaje się jajek czy mąki (choć znajdziecie przepisy, które je zawierają). Ćevapčići (albo krócej ćevapi) podawane są zazwyczaj z świeżą cebulą oraz płaskim pieczywem lepinje lub somun. Wersja full wypas zawiera kajmak (rodzaj twarożku) i/ lub ajwar (ale to raczej w Chorwacji). Ja trzymałam się najprostszego przepisu: użyłam dobrej jakości wołowiny, dodałam mieszanki ziół dalmatyńskich i nieco cebuli do środka, a serwowałam z pitą, ajwarem, cebulą i pomidorkami koktajlowymi. Smakowały rewelacyjnie...

Ćevapčići 

Oliwę połączyć z przyprawami, a następnie wymieszać dokładnie z mięsem i posiekaną cebulą. Z mieszanki formować podłużne kotleciki i układać na dużym talerzu albo w formie. Po ulepieniu talerz przykryć folią i wstawić na 2 godziny do lodówki. 

Rozgrzać patelnię grillową lub grill i grillować kotleciki, przewracając je co jakiś czas, aż zbrązowieją ze wszystkich stron. Podawać z pitą, posiekaną świeżą cebulą i innymi, ulubionymi dodatkami. Smacznego!

Wielkimi krokami zbliża się termin zasłużonego urlopu, więc będzie tu jeszcze ciszej niż dotychczas (jeśli to możliwe ;)). Zanim wrócę z bałkańskimi opowieściami, macie trochę wspomnień z naszego krótkiego acz intensywnego pobytu w północnej Anglii. Było to moje pierwsze spotkanie z prowincją angielską i od razu bardzo udane - niemała w tym zasługa naszych przyjaciół, którzy wspaniale wcielili się w rolę lokalnych przewodników oraz niezwykle ciepłej i suchej pogody.

Zatrzymaliśmy się w Shipley ze względu na lokalizację wspomnianych znajomych, ale w ogóle to niezłe miejsce wypadowe - dobrze skomunikowane, ma bezpośrednie połączenie autobusowe z lotniskiem Leeds Bradford i można się zatrzymać w tanim a porządnym Ibisie. Z naszej bazy zrobiliśmy trzy wycieczki: do Leeds, Yorku oraz pobliskiego Saltaire wraz z okolicami.

 

Leeds oglądaliśmy w pierwszej kolejności, po bardzo wczesnym przylocie, więc nieco nieprzytomnie. Lubemu szczególnie zależało na Royal Armouries Museum i tam zaczęliśmy zwiedzanie. Jest to, z mojej perspektywy, przerośnięta zbrojownia ;) czyli skład broni wszelakiej, ale bardzo ciekawie wyeksponowanej i opisanej. Z całej wycieczki najważniejszą konstatacja była taka, że Brytyjczycy są tak ekstrawaganckim narodem, że nawet polowanie na kaczki potrafią utrudnić sobie w stopniu najwyższym - wtedy jest prawdziwie brytyjskie (samotnicze, skomplikowane, dość zabawne jak popatrzeć z boku ;)).

Następnie ruszyliśmy na zwiedzanie zaułków i starych hal targowych Leeds. Zaniosło nas między innymi do Kirkgate Market, największego zadaszonego bazaru w Europie (przynajmniej tak twierdzi wiki), gdzie został otwarty (i mieści się do dziś) pierwszy Marks&Spencer. Mam duży sentyment do ich produktów, więc choć nas zdradziecko porzucili, to obfotografowałam ich stoisko i zakupiłam parę rzeczy...

Drugiego dnia pojechaliśmy pociągiem do Yorku. Interesowała nas tam przede wszystkim katedra, ale jako że zastaliśmy ją chwilowo zamkniętą dla zwiedzających, uderzyliśmy w pierwszej kolejności do Jorvik Viking Centre. W skrócie jest to muzeum powstałe w miejscu gdzie dokopano się pozostałości wikińskiej osady, przy czym pierwsza część wystawy to połączenie lunaparku, makiety 1:1 oraz protoWestworldu (to ten serial, w którym androidy nierozróżnialne od ludzi odgrywają dziki zachód dla rozrywki tych drugich). Przejażdżka przez wikińską wioskę, gdy do ucha sączą się szczegółowe wyjaśnienia (również po polsku), a wokół rozgrywają się ruchome sceny pełne dźwięków i zapachów - to doświadczenie jedyne w swoim rodzaju. W dalszej części jest już klasyczna wystawa z obiektami kultury materialnej i pracownikami w strojach z epoki, opowiadającymi o realiach życia w Jorvik. 

Następnie wróciliśmy do York Minister, czyli katedry, którą obeszliśmy od góry do dołu, gdyż jest to jedyny słuszny sposób zwiedzania katedr. Tym razem mieliśmy więcej szczęścia niż w Mediolanie i z dachu mogliśmy podziwiać panoramę miasta.

Poza tym York jest bardzo uroczym miasteczkiem, pełnym tajemniczych przejść (które mają nawet swoją nazwę: Snickelways of York), starej zabudowy i grzecznych gęsi, które przechodzą przez jednię na zielonym.

  

Ostatniego dnia nasi drodzy przyjaciele zabrali nas na długi spacer po Saltaire i okolicach. Najpierw jednak zjedliśmy klasyczne brytyjskie śniadanie u Franco (44 Bradford Road | Shipley, Bradford). Fantastyczny mix tego miejsca najlepiej oddaje komentarz z Trip Advisora:

This cafe/deli is a friendly place offering a great mix of British, Italian and Polish food. A great place for the full breafast, coffee and cakes or pasta and meatballs. Go, and enjoy.

Tak, tak są tam rodzime akcenty, gdyż Franco ma w jakiejś części polskie korzenie i z radością dzieli się całym swoim dziedzictwem. A śniadanie było pyszne (poza parówkami, parówki były... dziwne) i starczyło nam  na prawie cały dzień łażenia. 

 

Saltaire to modelowa robotnicza wioska założona w 1851 roku przez Sir Titusa Salta, potentata włókienniczego, który na brzegu rzeki Aire otworzył swoją fabrykę (nazwa osady pochodzi od nazwiska założyciela i właśnie tej rzeki). Miasteczko jest przykładem świetnego planowania architektonicznego, od początku samodzielne, spełniające wszystkie wymogi mieszkańców i zaprojektowane z głową, a obecnie wpisane na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. 

Po zwiedzeniu miasteczka i dawnego zakładu, w którym mieści się teraz m.in. mała wystawa o historii Saltaire, wspaniała księgarnia, restauracje itp., ruszyliśmy do pierwszego pubu z widokiem na Park Robertsa. Piszę pierwszego ponieważ wycieczka odbywała się również szlakiem lokalnych pubów -  na szczęście udało nam się zachować umiar ;)

Pierwszy pub mieścił się w dawnym hangarze na łodzie (Boathouse, Victoria Rd, Saltaire, Shipley BD18 3LA), drugi - w dawnej zajezdni dla dyliżansów (The Old Glen House, Prod Ln, Baildon, Shipley BD17 5BN). Dostaliśmy się do niego uroczą, staroświecką  kolejką Shipley Glen Tramway, utrzymywaną przez wolontariuszy, a zanim wskoczyliśmy na jedno zimne, jasne (a w moim przypadku cydr, mają tu obłędne cydry) - połaziliśmy chwilę po spalonym słońcem wrzosowisku. 

 

W trzecim - The Fisherman's Inn (Wagon La, Bingley BD16 1TS) - zjadłam miejscowy przysmak, czyli Yorkshire Pie. Nie jest to, jak w angielskiej kuchni bywa, nic wyszukanego - ot mięsna potrawka w cieście francuskim, ale tutaj wypadła znakomicie. Mięso miało postać dobrze doprawionego gulaszu z dobrej jakości wołowiny - polecam!

Stamtąd wróciliśmy urokliwą drogą wzdłuż kanału łączącego Leeds z Liverpoolem - w pewnym momencie kanał przechodzi NAD rzeką Aire - fascynujący widok. Spragnieni poszukaliśmy ukojenia w The Hop (199 Bingley Rd, Shipley BD18 4DH), pubie mieszczącym się w dawnej zajezdni tramwajowej. Fantastyczne wnętrze, choć trochę zbyt tłoczny jak na mój gust, no ale też zrobił się niepostrzeżenie sobotni wieczór...  więc przenieśliśmy się na strzemiennego do Cap nad Collar (4 Queens Rd, Shipley BD18 4SJ). Muszę powiedzieć, że taki klasyczny, angielski pub crawl był niezwykłym doświadczeniem, za które dziękuję naszym wspaniałym przewodnikom :) Najlepsze, że na drugi dzień nawet mnie nie bolała głowa, a weltschmerz dopadł tylko dlatego, że trzeba było wracać do kraju (przez dość piekielne lotnisko w Leeds, ale o tym może kiedy indziej...)

 

A to Fanny's Ale House (63 Saltaire Rd, Shipley BD18 3JN), który mieści się w dawnym posterunku policji