Po piernikach wyruszyliśmy zgłodniali na z góry upatrzone pozycje, czyli do naleśnikarni Manekin. Zajęliśmy praktycznie cały dół w restauracji na ul Wysokiej i niemal natychmiast posypały się zamówienia. Co po niektórzy skusili się na jakieś chłodniki czy sałatki, ale przecież wszyscy wiedzieli po co tu przyszliśmy. Ciężko było się zdecydować, oj ciężko. W karcie do wyboru jest kilkadziesiąt pozycji: naleśniki wytrawne i naleśniki na słodko, naleśniki zwykłe i zapiekane a do tego ileś jeszcze dodatków. Po gorączkowym namyśle ja zamówiłam naleśnik z mięsem mielonym, serem i ziołami z ostrym sosem pomidorowym a Luby wziął z porem i serem pleśniowym pod beszamelem. Na deser zaś (ale na cztery osoby! nie myślcie, że aż tak przecenialiśmy swoje siły) poszły naleśnik piernikowy ze śliwką oraz naleśnik z kremem pomarańczowym z adwokatem.

Co tu się rozwodzić - tak dobrych naleśników, to ja chyba nigdy nie jadłam! Mój wybór mięsno-serowy wynikał z ostrożności. Wolałam wziąć coś prostego, co raczej nie zawiedzie, ale to czym mnie uraczono usatysfakcjonowało mnie w najwyższym stopniu. Mięso dobre i doskonale przyprawione, tak samo sos. Lubego naleśnik z porem i serem pleśniowym to była poezja. Każdy naleśnik był po prostu rewelacyjny. O tym z kremem pomarańczowym (którego tylko trochę uszczknęłam...) marzę do dziś.

Także jeśli kiedykolwiek będziecie w Toruniu, to koniecznie odwiedźcie Manekin. Miłe wspomnienia gwarantowane.

Restauracje Manekin znajdziecie na:

A jak ktoś jest fanem naleśników, to pewnie spodoba mu się ta strona.

W ostatni długi weekend majowy wybraliśmy się na zaproszenie rodziny do Torunia. Jak stali Czytelnicy może pamiętają, byłam tam rok temu służbowo. Wtedy nie miałam zbytniej okazji obejrzeć sobie dokładnie tego miasta, tym razem jednak było inaczej. Pół soboty spędziliśmy bardzo miło, zwiedzając stary Toruń z przewodnikiem. Pani przewodniczka musiała trochę dyscyplinować wycieczkę, gdyż plan był napięty, a po szaleństwach poprzedniej nocy uczestnicy lekko wymęczeni. Przysłowiową marchewką była tu niespodzianka, która czekała na nas pod koniec wycieczki. I tak nęceni przez przewodniczkę wdrapaliśmy się (no, przynajmniej połowa wycieczki wdrapała się) na wieżę kościoła św. Janów, co wcale nie było łatwe...

Zaraz po tym, jak udało się nam zleźć z wieży, zostaliśmy poprowadzeni uliczkami do kamienicy, w której mieści się Muzeum Mikołaja Kopernika. Ale to wcale nie zwiedzanie wystawy związanej z jego życiem i dorobkiem było ową tajemniczą niespodzianką. Okazało się bowiem, że w piwnicach owej kamienicy mieści się wystawa Świat toruńskiego piernika. Zaraz po wejściu tam zostaliśmy usadzeni za stołami, na których już czekały stolnice, wałki, formy piernikowe, a pani przebrana w strój mieszczki rozdawała każdemu porcje ciasta piernikowego. Dzieci ochoczo przystąpiły do wałkowania i wypełniania pięknych, tradycyjnych w kształtach foremek, a i co po niektórzy dorośli z entuzjazmem zabrali się za produkcję pierników. Następnie pani zebrała uformowane ciastka, żeby wstawić je do pieca, a my zostaliśmy oprowadzeni po wystawie ukazującej historię toruńskiego piernikarstwa. Najciekawsze były przebogate drewniane formy, zapoznaliśmy się również z dawnym przepisem na tradycyjne ciasto piernikowe (było tam podejrzanie dużo gorzałki). W międzyczasie po salach rozszedł się apetyczny zapach pieczonego ciasta i na koniec zwiedzania każdy dostał własnoręcznie spreparowanego piernika.

Myśmy z Lubym wyprodukowali dwa grubaśne serca. Poniżej prezentuję to ładniejsze:


Pomysł z interaktywną wystawą bardzo mi się podobał. Na pewno jest to ciekawsze niż samo oglądanie eksponatów i słuchanie wykładu. Wiadomo, że od takiej wizyty nikt się pieczenia pierników nie nauczy, ale może złapać bakcyla, nie tylko historycznego, ale też kulinarnego.

Maj nas nie rozpieszcza, oj nie. Do tej pory uważałam, że ta pora roku, jest jedną z najpiękniejszych, ale w tym roku pogoda bardzo stara się popsuć to przekonanie. Więc choć piękny początek maja rozpoczęłam plackiem z rabarbarem...


... to zakończę czekoladowymi ciasteczkami z chili, które bardziej pasowałyby do długich listopadowych wieczorów, kiedy ciągle pada deszcz i nic się człowiekowi nie chce. Cóż, skoro maj postanowił zabawić się w jesień, to pieczenie rozgrzewających chili i poprawiających humor czekoladą ciastek jest jak najbardziej uprawnione.



Dla tych, którzy mają ochotę spróbować podaję przepis*:
80 g rodzynek
3 łyżki rumu (nie miałam rumu więc użyłam whisky)
300 g gorzkiej czekolady
3 łyżki masła
6 łyżek mąki
150 g cukru
2 jajka
po 1/4 łyżeczki proszku do pieczenia, soli i mielonego cynamonu
1-2 łyżki chili w płatkach (może być też chili mielone)
1 łyżeczka cukru waniliowego

Rozgrzej piekarnik do 180 stopni C. Rodzynki włóż do rondelka, wlej alkohol i mocno podgrzej, ale nie gotuj. Odstaw, aby ostygły.
Do garnka włóż 170 g połamanej na kawałki czekolady, dodaj masło, stop, mieszając, na małym ogniu. Ostudź.
Wymieszaj mąkę z proszkiem do pieczenia, płatkami chili, cynamonem i solą. Jajka ubij z cukrem, pod koniec ubijania dodaj cukier waniliowy. Ciągle ubijając, powoli wlewaj do masy jajecznej stopioną i przestudzoną czekoladę.
Powstałą masę delikatnie połącz z mąką, dodaj osączone rodzynki i pozostałą czekoladę pokrojoną w drobną kostkę.
Nabieraj łyżeczką (ja oczywiście nie spojrzałam w przepis i nabierałam łyżką, przez co moje ciastka są większe) porcje masy i układaj na blasze wyłożonej pergaminem.
Piecz 8 - 10 minut, wyjmij z piekarnika, odłóż, aby ostygły. Ważne żeby ich nie ruszać, jak stygną.

*Przepis wzięłam z majowego dodatku do Gazety Wyborczej, który ukazał się tuż przed pierwszym długim weekendem majowym. Widać redaktorzy już mieli cynk jaka będzie pogoda w maju.

Sezon szparagowy w pełni, co koniecznie trzeba wykorzystać. A ostatnio tak się złożyło, że w lodówce miałam szparagi, szynkę szwarcwaldzką i prawdziwy parmezan, w związku z tym postanowiłam trochę zaszaleć i wymodziłam farfalle (albo fusilli) de lux ;)



Żeby przyrządzić takie cudo na dwie osoby potrzebujemy:

• ok. 1/2 standardowego pęczka zielonych szparagów
• kilka plastrów szynki szwarcwaldzkiej
• 1 małą cebulę
• sól, pieprz, gałkę muszkatołową
• oliwę
• parmezan

Szparagi obrać* lub nie** (odcinając zdrewniałe końcówki), pokroić na kawałki i przepłukać, wrzucić na osolony wrzątek na 3-4 min. i odcedzić (można też podgotować szparagi na parze). Wstawić wodę na makaron. Posiekać cebulę i zeszklić na dość dużej ilości oliwy. Pociąć szynkę na podłużne kawałki, dorzucić do oliwy. Kiedy makaron będzie dochodził, do sosu wrzucić szparagi i całość doprawić (nie przesadźcie z solą, gdyż sama szynka jest już dość słona). Wymieszać z odcedzonym, ugotowanym makaronem, nałożyć to talerzy i suto posypać startym parmezanem. Coś pysznego!

Zdj. wykonane w 2008 roku

Zdj. wykonane w 2016 roku

*Do dziś dziękuję Kuchni TV (nie pamiętam co to był za program) za instruktaż obierania szparagów.
** Obecnie nie obieram zielonych szparagów 

Rozczarowana ciągłymi problemami technicznymi ebloga, postanowiłam zmienić adres. Nie była to łatwa decyzja, bo przyzwyczajenie (także do pewnych rozwiązań technicznych) jest drugą naturą człowieka. Ale może nowe otoczenie wirtualne podziała na mnie motywująco, kto wie...

Tych, którzy trafili tu po raz pierwszy pragnę objaśnić, że zapiski te są kontynuacją prowadzonego od niespełna 3 lat bloga rozkosze-stolu.eblog.pl, na którym z pasją (choć w zróżnicowanym tempie) rozpisywałam się o kulinarnych doznaniach i przygodach.

Zatem, kończąc notkę wstępną, nie pozostaje mi nic innego jak życzyć miłego czytania nowym i dawnym Czytelnikom!