Uwaga: dziś wpis nieco sentymentalny :) A więc mamy jesień z całym dobrodziejstwem inwentarza - grzybami, dyniami, śliwkami... ale największą radość sprawił mi lokalny sprzedawca_owoców_z_żuka, który poza jesiennym standardem miał małe pojemniczki koślawych pigw oraz malutkich, fioletowych winogronek. Pigwy zostawiam na inny czas, bo te winogronka... Ach, wybaczcie zdrobnienie, ale właśnie takie są te owoce - niepozorne, małe, ich słodycz podbita mocną cierpkością. Działają na mnie niczym słynna magdalenka, przywołując wspomnienia jakichś dawnych wakacji, czy pobytów na wsi, zawsze gdzieś przypadkiem u kogoś. Nie wiem czy słusznie, ale szczególnie mocno kojarzą mi się z pewnym pobytem na wsi, gdzie zabrała mnie J. (a właściwie jej rodzice). Zbierałyśmy owoce w rodzinnym sadzie, obgadywałyśmy jakieś ważne dziewczyńskie sprawy całymi dniami (i przypaliłyśmy z tego wszystkiego garnek ryżu), a do snu nas kołysał tupot licznych myszy. I gdzieś w tle tych odległych wspomnień smak fioletowych kulek eksplodujących niezwykłym aromatem, jakiego nie mają żadne supermarketowe winogrona...

• 1/2 szklanki śmietany kremówki 36% (użyłam śmietanki 30%)
• 1 duże jajko + 1 żółtko
• 2 i 1/2 szklanki mąki pszennej+ trochę do podsypania ciasta
• 1/3 szklanki drobnego cukru
• 2 płaskie łyżeczki proszku do pieczenia
• 1 łyżeczka startej skórki cytrynowej
• szczypta soli
• 6 łyżek masła (ok 80g)
• 1 szklanka winogron (ja używałam tych małych, cierpkich, można oczywiście użyć innych, duże należy pokroić, można też odpestkować - ja tych małych nie pozbawiałam pestki; najlepiej winogrona mocno schłodzić albo zamrozić i dodawać suche!)
• lukier: sok z 1/2 cytryny, cukier puder